Was dit het laatste restje van een dijk waar verder niets van over is? Of een oever die sterker is gemaakt met wilgentakken en stenen? Dat weten we niet. Maar de naam van deze plek, de Nol, zegt wél iets: hier is iets extra’s gedaan om het water buiten de deur te houden. Ook de bewoners van Den Bommel en omgeving moesten altijd vechten tegen het water. De laatste keer was dat in 1953, tijdens de Watersnoodramp. Toen kwam hier een groep mensen voorbij die op de vlucht was voor het water. Ze waren op weg naar de haven van Den Bommel. Daar lagen schepen klaar om ze naar Rotterdam te brengen.

Zondag 1 februari 1953: “Het was of er in één keer een muur van water op ons af kwam.” Van het huisje van de familie Zuidijk aan de Molendijk, net buiten Den Bommel, bleef helemaal niets over. Gelukkig waren de bewoners op tijd om te vluchten voor het water.

Via de Tilsedijk kwamen ze in Zuidzijde. Daar konden ze terecht bij familie. Maar snel ging de familie Zuidijk verder, op weg naar de haven van Den Bommel. Daar waren schippers aangekomen om mensen in nood naar Ahoy in Rotterdam te varen.

Maar hoe kon je bij de haven komen? Heel Den Bommel stond onder water. Daarom moest je een flink stuk wandelen naar de haven. Het gezin liep vanaf Zuidzijde eerst via de Bommelsedijk naar Achthuizen. Daar waren nog meer mensen die weg wilden. Samen liepen ze over de Oudelandsedijk naar de Nol, wat een erg koude tocht was. Vanaf De Nol – de rest van een dijk, een sterke oever of misschien ooit een duin aan de rivier – gingen ze over de buitendijk naar de haven. Daar was reddingen konden ze weg uit het rampgebied.

Nog even terug naar de Nol. De Oudelandsedijk kwam hier in 1953 nog uit op de buitendijk. Maar nu is op deze plek geen Oudelandsedijk meer. Die stopt aan de andere kant van de rijksweg N59. Het gedeelte aan deze kant is weggehaald toen de weg is aangelegd. De grond is gebruikt voor het fietspad langs de N59. Boerderij de Ooievaar stond vroeger aan de Oudelandsedijk, maar nu de dijk weg is, staat deze aan de Oudelandseweg.